दुःख हे माझे..

दुः ख  हे माझे ऐकले,
मी एकट्याने भोगले .
गत काळाच्या आठवणी ,
नयन माझे आश्रुने माखले .

प्रीती कुणावर आसक्ती कुणावर ,
मी हे शब्द कोडे मांडले .
जीवनाच्या या साप शिडीवर,
हे अजाण पहिले दान मी टाकले .

चढताना ती यशाची पायरी ,
सगळे सुखच मला का टोचले .
कडाडलेल्या त्या वीज तर परी ,
मला कधीच कोणी , नाही शिवले .

माझ्या या  दुः ख रथाचा, सारथी होवून ,
सुखाचा मार्ग का नाही दावले .
प्रक्षुब्ध झाले ते ज्ञान ,
कृष्णा प्रमाणे का वाटले .

संसार तो सुखाचा ,
कोणी गावाच्या वेशीवरती का टांगले .
अपमान तो माझा ,
मला शिव्या, शापा प्रमाणे का बोचले .

दुः ख हे माझे एकट्याचे ,
आज कंठावर येवून दाटले .
वियोग या जगाचा, योग नाही जगण्याचा ,
जे भोगावयाचे ते भोगले .

जीवन मंथाना नंतर,
जगण्याचे मी विष पहिल्यांदाच घेतले .
आमृताची गोडी आता,
मी जगून काय शोभले .

दुः ख  हे माझे ऐकले ,
मी एकट्याने भोगले .

कवी-
     यो.वि.मिरजकर