२४-१-२०१७
शाळेचे दिवस अन त्या आठवणी कुणाला न आवडणाऱ्या असतात, सगळ्यांना त्या हव्या हव्याश्या असतात. पण मोठं झाल्यावर आम्ही ते लहानपणीच मुक्तपणे वागणं बोलणं अन् बागडणं विसरलेलो असतो. मोठं झालेलो असतो. लहानपणी सुखी, आनंदी असतो. पण आता मोठं झाल्याने सुख आनंद शोधण्यासाठी आमची मनं विखुरलेली असतात. छोट्या छोट्या गोष्टीत सुद्धा सुख, समाधान, आनंद असतो हे आम्ही विसरलेलो असतो.
हि जाणीव खरं तर आयुष्यात आपल्याला सहज होत नाही, अन करावी असं सुद्धा वाटत नाही कारण दिवस बदललेले असतात. स्वतःच्या जगण्याची कला बदललेली असते. इतरांसाठी जगणं, इतरांच सुख, समाधान अन् आनंद आपण विसरलेलो असतो. आपण आपल्या धुंदीत जगत असतो. आपणच आपलं सर्वस्व झालेलो असतो. मला मात्र कालच्या प्रसंगाने माझ्या विखुरलेल्या मनाची नकळत जाणीव करून दिली,
काल पप्पांच्या शाळेची सहल होती रात्री उशिर होणार म्हणून मी त्यांना आणायला गेलो होतो. साडे अकाराची वेळ असावी सगळी मुलं सहलीवरून परत आल्यानं शाळेच्या मैदानावर उभी होती, उशीर झाल्यानं मुलांना घरी पालकांबरोबर पाठवणं अवश्यक होतं, मुलं मात्र दिवसभर प्रवासानं अन मुक्त बागडण्यानं दमून गेलेली होती, स्वतःच्या पालकांची वाट बघत मैदानावर दमलेल्या अवस्थेत अन थंडीत गारठत ती उभी होती. सकाळी जाताना कोवळ्या फुलाप्रमाणे टवटवीत असणारी मुलं आता मात्र कोमजली होती. प्रत्येक जण पालकांच्या गर्दीत आपापल्या पालकांना शोधत होती. गर्दीत पालक सापडल्यावर प्रत्येक जण स्वतःच्या पालकांबरोबर शिक्षकांच्या संमतीने घरी जाऊ लागली होती. हे चाललेलं सगळं काही मी गाडीवर बसून पाहत होतो. सर्व पालक आपल्या मुलाला अगदी लाडील पणे चौकशी करत घराची पावले चालत होती, बरीच मुलं अगदी हिरमुसलेली होती दिवसभरच्या प्रवासाने अगदी दमलेली वाटत होती. तेवढ्यात माझी नजर एका मुलीकडे गेली. आत्तापर्यंत गेलेली सर्व मुलं पालकांसोबत फक्त चालत होती. पण डोळयांत गोल गोल चष्मा घातलेली अन् एका बाजूला सोडलेली कापडाची पिशवी धरून चाललेली, ही लहान पोर दिवसभर कष्ट करून दमलेल्या आपल्या बाबाच बोट धरून चालत होती. माझी नजर मात्र कुतूहलाने त्यांच्याकडं पाहत होती. माझ्या जवळून जाता जाता ती लहानशी पोर आपल्या बाबाला म्हणत होती." मम्मी झोपली नसेल ना हो? आजी पण जागीच असेल ? मी तुम्हा सगळ्यांना एक एक गिफ़्ट आणलंय." एवढं पोरीचं बोलणं ऐकून आत्तापर्यंत तिझ बोट पकडून लुंगी अन फाटकं बनेनवर चालत असलेला तिझा दमलेला बाबा, तिझाकडं स्मितहास्य करत तिला कमरेवर घेऊन चालू लागला होता. मी मात्र त्यांच्या दूर अंधारात चाललेल्या त्या पाठमोऱ्या अंधुक आकृतीकडे आसवं साचलेल्या डोळ्यांनी पाहत होतो. नकळत जाता जाता त्यांची ती आकृती मला सुखाचं सूत्रच सांगून दूर जात होती.
शाळेचे दिवस अन त्या आठवणी कुणाला न आवडणाऱ्या असतात, सगळ्यांना त्या हव्या हव्याश्या असतात. पण मोठं झाल्यावर आम्ही ते लहानपणीच मुक्तपणे वागणं बोलणं अन् बागडणं विसरलेलो असतो. मोठं झालेलो असतो. लहानपणी सुखी, आनंदी असतो. पण आता मोठं झाल्याने सुख आनंद शोधण्यासाठी आमची मनं विखुरलेली असतात. छोट्या छोट्या गोष्टीत सुद्धा सुख, समाधान, आनंद असतो हे आम्ही विसरलेलो असतो.
हि जाणीव खरं तर आयुष्यात आपल्याला सहज होत नाही, अन करावी असं सुद्धा वाटत नाही कारण दिवस बदललेले असतात. स्वतःच्या जगण्याची कला बदललेली असते. इतरांसाठी जगणं, इतरांच सुख, समाधान अन् आनंद आपण विसरलेलो असतो. आपण आपल्या धुंदीत जगत असतो. आपणच आपलं सर्वस्व झालेलो असतो. मला मात्र कालच्या प्रसंगाने माझ्या विखुरलेल्या मनाची नकळत जाणीव करून दिली,
काल पप्पांच्या शाळेची सहल होती रात्री उशिर होणार म्हणून मी त्यांना आणायला गेलो होतो. साडे अकाराची वेळ असावी सगळी मुलं सहलीवरून परत आल्यानं शाळेच्या मैदानावर उभी होती, उशीर झाल्यानं मुलांना घरी पालकांबरोबर पाठवणं अवश्यक होतं, मुलं मात्र दिवसभर प्रवासानं अन मुक्त बागडण्यानं दमून गेलेली होती, स्वतःच्या पालकांची वाट बघत मैदानावर दमलेल्या अवस्थेत अन थंडीत गारठत ती उभी होती. सकाळी जाताना कोवळ्या फुलाप्रमाणे टवटवीत असणारी मुलं आता मात्र कोमजली होती. प्रत्येक जण पालकांच्या गर्दीत आपापल्या पालकांना शोधत होती. गर्दीत पालक सापडल्यावर प्रत्येक जण स्वतःच्या पालकांबरोबर शिक्षकांच्या संमतीने घरी जाऊ लागली होती. हे चाललेलं सगळं काही मी गाडीवर बसून पाहत होतो. सर्व पालक आपल्या मुलाला अगदी लाडील पणे चौकशी करत घराची पावले चालत होती, बरीच मुलं अगदी हिरमुसलेली होती दिवसभरच्या प्रवासाने अगदी दमलेली वाटत होती. तेवढ्यात माझी नजर एका मुलीकडे गेली. आत्तापर्यंत गेलेली सर्व मुलं पालकांसोबत फक्त चालत होती. पण डोळयांत गोल गोल चष्मा घातलेली अन् एका बाजूला सोडलेली कापडाची पिशवी धरून चाललेली, ही लहान पोर दिवसभर कष्ट करून दमलेल्या आपल्या बाबाच बोट धरून चालत होती. माझी नजर मात्र कुतूहलाने त्यांच्याकडं पाहत होती. माझ्या जवळून जाता जाता ती लहानशी पोर आपल्या बाबाला म्हणत होती." मम्मी झोपली नसेल ना हो? आजी पण जागीच असेल ? मी तुम्हा सगळ्यांना एक एक गिफ़्ट आणलंय." एवढं पोरीचं बोलणं ऐकून आत्तापर्यंत तिझ बोट पकडून लुंगी अन फाटकं बनेनवर चालत असलेला तिझा दमलेला बाबा, तिझाकडं स्मितहास्य करत तिला कमरेवर घेऊन चालू लागला होता. मी मात्र त्यांच्या दूर अंधारात चाललेल्या त्या पाठमोऱ्या अंधुक आकृतीकडे आसवं साचलेल्या डोळ्यांनी पाहत होतो. नकळत जाता जाता त्यांची ती आकृती मला सुखाचं सूत्रच सांगून दूर जात होती.
- सुशांत कणसे.
No comments:
Post a Comment